شنوایی، حسی با ارزش
آسیب به سیستم شنوایی جبران ناپذیر است لذا محافظت از گوشها و شنوایی ضروری است. این مسئله برای فرد مبتلا به کم شنوایی یعنی محافظت از باقی مانده شنوایی نیز صادق است.
از آنجا که کمشنوایی معمولا به صورت تدریجی اتفاق می افتد بسیاری از افراد تا وقتی که دوستان یا اعضای خانواده به آن اشاره نکنند متوجه کاهش شنوایی شان نمیشوند. کمشنوایی موجب می شود بخشهایی از گفتار که شنیده نمیشود به مغز مخابره نگردد اما مغز از لب خوانی و محتوای کلی گفتگو استفاده می کند تا جاهای خالی را پر کند و گفتگو را پیش ببرد لذا فرد در مراحل اولیه متوجه کمشنوایی خود نمیشود.
ما در طی روز فعالیتهایی را انجام میدهیم و در محیطهایی قرار میگیریم که ممکن است حس شنوایی ما را حساس و مستعد آسیب کند. اما باید از آنها آگاه باشیم تا از هر میزان شنوایی که داریم محافظت کنیم. مدت زمان مجاز برای مواجهه با اصوات بلند بدون آنکه به شنوایی آسیب برسد به شدت آنها بستگی دارد. شدت صدا با واحد دسیبل اندازهگیری میشود و هرچه عدد آن بیشتر باشد یعنی صدا بلندتر است و احتمال آسیب به شنوایی نیز بیشتر می شود. برای کاهش آسیب باید مدت زمان مواجهه را کم کرد. البته که بهترین روش برای جلوگیری از کمشنوایی ناشی از اصوات بلند، دوری از آنها است.
به صورت کلی اگر در محیط پر سر و صدایی هستید که در آن برای صحبت کردن با دیگران باید صدای خود را بالا ببرید، نمیتوانید صحبتهای افراد نزدیک خود را بشنوید و یا وزوز گوش دارید یعنی سطح شدت صدا خیلی بلند است و می تواند به شنوایی شما آسیب بزند.