گوش خارجی از لاله گوش(1) که تنها قسمت قابل مشاهده گوش است و کانال شنوایی خارجی(2) تشکیل شده است و نقش اصلی آن در جمع آوری امواج صوتی و ارسال آنها به پرده گوش می باشد.
گوش میانی (3) از پرده گوش، زنجیره استخوانچه ای ( شامل سه استخوانچه چکشی، سندانی و رکابی) و لوله اوستاش تشکیل شده است. حفره گوش میانی از طریق پرده گوش به گوش خارجی و از طریق دریچه های گرد و بیضی به گوش داخلی راه دارد. هنگامی که امواج صوتی وارد کانال شنوایی خارجی می شوند، پرده گوش را می لرزانند این لرزش به زنجیره استخوانچه ای منتقل می شود یعنی دسته استخوانچه چکشی که سندانی را هل می دهد و آن نیز رکابی را حرکت می دهد. رکابی ارتعاشات را از طریق دریچه بیضی به گوش داخلی می فرستد. گوش میانی علاوه بر انتقال ارتعاشات صوتی به محافظت از گوش داخلی کمک می کند. اگر گوش در معرض سر و صدای بیش از حد قرار بگیرد، عضله متصل به رکابی (عضله استاپدیوس) منقبض می شود و در نتیجه لرزش رکابی را کم می کند تا صدای کم تری به گوش داخلی برسد و آسیب نبیند. به این رفلکس آکوستیک یا استاپدیوس گفته می شود. لوله استاش که فشار هر دو طرف پرده گوش را متعادل می کند نیز بخشی از گوش میانی است.
